Na t verlies van Joe, wordt ik geconfronteerd met alledaagse dingen, die dus niet meer alledaags zijn.Ik kom niet meer op de plekken waar we altijd samen liepen met uit laten, de mensen met de honden die ik tegen kwam, zie ik niet meer.
Je mandje met knuffels heb ik opgeborgen, dan ruik ik soms nog aan je Ikea bal of je dekentje ,het ruikt nog steeds naar jou. Mijn hondenuitlaatschoenen staan roerloos onder de kapstok ,waar eveneens mijn 'hondenuitlaatjas' en je riem hangt. Je drinkbak
Staat roerloos en als ik op zondagochtend een eitje tik, betrap ik me er steeds op, ach wat vond je dat lekker .Je zat dan steevast naast me, en drukte zacht je neus tegen m n been, zo van "vergeet me niet'? Geen brokken meer bestellen, geen lekkere snacks meer, geen medicijnen meer in de gaten houden. ik ben niet meer die vrouw met die Labrador. Ik word geen vrouwtje meer genoemd,
Als we
s' middags samen effe tukkie deden, gleed mijn hand als vanzelf door je vacht .........Ik genoot van t zachte gesnurk van je .Het valt niet mee zonder jou, ik mis je dagelijks en op sommige momenten nog meer, wanneer het weer buiten zacht is met een flauwe zon, we hoeven niet meer op zoek naar "nieuw" water om je te laten zwemmen. Niet in alle vroegte naar de heide, je liefde en blijdschap mis ik het aller meest. Je blik als je naar mij op keek en tevreden naast me liep in het bos. Die kleine, bijna allerdaagse dingen die zo gewoon leken zijn niet meer allerdaags zijn , en gewoon. Maar nu een mooie liefdevolle herinnering aan jou lieve Joe. Ik mis je.
Now I have to remember you, longer than I've known you
